CENK YILMAZ

İnsanoğlu, diğer bir deyişle çocuk...

Çocuk, hayatının her döneminde farklı hayâller kurar. Kimi hayâli rüyasına girer, kimi hayâli gerçekleşir, kimi hayâlinde kaybolur gider. Kurmuş olduğu tüm bu hayâller aslında yaşadıklarının ve alışkanlıklarının bir yansıması olarak karşımıza çıkar.

Ağlayarak büyüyen bir çocuk acı çekmeyi ve acı çektirmeyi, Gülerek büyüyen bir çocuk sevmeyi ve mutlu etmeyi doğru bulur. Herkesin doğrusu kendisine göre değişir. Bazen ağlayarak büyüyen çocuk çok sever ve mutlu eder ama sonunda yine ağlar, bazen de gülerek büyüyen çocuk çok acı çeker ve acı çektirir ama sonunda yine güler. Bu denklemi değiştirmek insanoğlunun yani çocuğun elinde değil. Bu denklemin sonucu da iki kere ikinin dört ettiği kadar doğrudur, yalnız unutmayalım herkesin doğrusu kendisine göre değişir.

Bu sarmaldan kurtulmanın tek bir yolu var. Peki nedir bu yol? Geçen zamanda sohbetini çok sevdiğim, örnek aldığım bir büyüğümle oturdum. Kendisi kalbime nakış nakış işleyen bu cümleyi kurdu. Bu cümlesi belki de benim bu denklemden, bu sarmaldan kurtulmamı sağlayan çıkış yolu oldu...

"Beni huzursuz eden bütün insanları hayatımdan çıkardım" dedi ve devam etti.

"Sizleri kimlerin üzdüğünü unutun, sizleri kimlerin mutlu ettiğiyle ilgilenin..." cümlesini kendisine hayat felsefesi yaptığını, insanoğlunun yani çocuğun üzüldüğünü, üzüldüğü noktada kaldığını ve üzen kişiyi unutamayarak hayatında ki bütün problemlerin kaynağını oluşturduğuna dikkat çekti. 

Hâlbuki insanoğlunun yani çocuğun hayatında problem olmaması için ve en ufak bir problemden hemen kurtulması için yapması gereken tek şeyin mutlululukla, mutlu eden kişilerle ilgilenmesi olduğunu, bu denklemin, bu sarmalın tek çıkış yolunun bu olduğunu özetlemişti...

Bu hayat gelip geçici, içinizdeki çocuğu solduran ve kıran kişilerle uzun süre zaman geçiremezsiniz. Seçenek olduğunuz hayatlarda kalamazsınız. Yani seni kimin üzdüğünün önemi yok kafana takma, seni kimin mutlu ettiğine bak insanoğlu, böylelikle içindeki çocuğu öldürmemiş olursun...