NAZİFE YILMAZ

Ben adam gibi severim dediğinde sana inanmıştım. Oysa sen adam olamamışsın, her kavgamızda saçlarımı tutup beni yumrukladığında sen adam mısın dediğimde, ben adamım demiştin.

Ben seversem adam gibi severim demiştin, sen nere adamlık nere, adamlık karısına zülüm etmek değildir. 
Adamlığın bumuydu, erkekliğin bumuydu, sevgin, şefkatın bumuydu, hani kadın Allah'ın emanetiydi. 
Kırılasın ellerine kanım  bulaştı o kanda boğulasın inşallah. 
Sağda solda duyuyorum, ben onu seviyorum adam gibi demişsin, adamlığın dövmek, sövmek, hakaret etmekmidir.
Bir aynanın karşısına geç bak kendine, aynada kendine sor, ben adammıyım, ayna sana ne cevap verir. 
Düşün bakim sana kim inanır,  bu nasıl bir sevgi insan sevdiğine, senin yaptığını yapar mı?
Sevginin adamımı olur, sevginin ırkı cinsimi olur. Sevginin olduğu yerde öfke olur mu'
 Adam gibi sevmeyi bilemedin, sana inanmıştım adam gibi severim dediğinde oysaki sen hiç adam olamamışsın, gözlerin de öfke oluşmuş hırsından sanki karşında düşman varmış gibi davranışlar.... Daha koynunda yatırdığın kadını ne hale düşürdün.  
Buna adamlık mı diyorlar, bir kadına onca tekme vurup saçlarından tutup yerlerde sürüklemek, karnındaki bebesini düşürtene kadar vurduğunda o ruh haline baktın mı?
Adam gibi severim demiştin, sana inanmıştım, oysaki senden gördüğüm bunca işkenceden sonra adam gibi severim diyenlerden nefret ediyorum.
Beni adam gibi sevme, insan gibi sev! İnsan olarak sev. Ben  üzüldüğümde, sen de üzül, insan olmayı becer, gerisi kendiliğinden olur be adam.
Maalesef adam belledim. Adam değilmişsin ve selam.....