NAZİFE YILMAZ

Bu gece rüzgârın uğultusuna dayanamayacak bir ses, bu gece rüzgâr çok asileşmiş, asırlık ağaçları kökünden söküp atmış. Bu kadar kızgın öfkeli kızgın esmesının bir nedeni olmalıydı. Her tarafı toz duman etmiş kimse kimseyi görmüyor. 

Rüzgârın öfkesi kimeydi? Gökyüzünde ki bulutlara mı, yeryüzünde ki insanoğlu'namı, köklenmiş ağaçlaramı bu kadar öfkeli esmesinin bir nedeni olmalıydı.
Gözlerime kum ve toprak tozu doluyordu. Ne yukarı ne aşağı bakabiliyorum.. Ağlarcasına gözlerimden yaş akıyor. Çaresiz toz duman içinde korkarak bekliyorum.
Öfkeleşmesinin bir nedeni olmalıydı.
Hayvanat bahçesinde hayvanlar o kadar korkmuşlar ki, saklandıkları  yerlerde korkudan tir tir titriyorlardı. Gökyüzünde kuşlar tersine dönüyordu, aman Allah’ım bu bir kıyamet koparcasına, yoksa kıyamet alametimiydi, diye kendime soruyorum? Ne oluyor neden bu kadar hırçın bu rüzgâr acaba kıyamet dedikleri bu mu? 
Bu olması gerek öyle acımasız esiyordu ki meyvelerin dallarından tümünü dökmüştü. 
İnsanoğluna rızık kalmamıştı, arabaları ters çevirmişti, uçaklar altüst etmişti etrafa bakıyordum kimseyi göremiyordum. 
Aman Allah’ım insanlara ne olmuştu, neden hiç kimse yoktu, sokakta herkes korkmuş içeri girmişti,  çatılar uçmuş, tüten Bacalar kopmuş, dumanından insanları zehirlemişti.
Şehrin sirenleri uzun uzun ötüyordu. 
Öfkeyle gözyaşıyla çığlık çığlığa bağırıyordu birisi söylesin ne oluyor radyoyu açıyorum radyo çalışmıyor.  Televizyon açıyorum sinyal vermiyor. Telefon açıyorum çalmıyor. 
Her yer yıkılmıştı öyle hırçın esiyordu ki rüzgâr kahrolası bir türlü durmayı bilmiyordu. 
Bir anda kapının zili çaldı. Kapının zili çaldığında bir anda irkildim gözlerimi açtım ter içinde kalmışım.
Rüyadayım aman Allah’ım sana binlerce şükürler olsun dedim. Bu bir rüyaymış sana şükürler olsun dedim korkunç bir gece  geçirmiştim.
Şükürki rüyaydı.
 Allah bizleri gerçeğinden korusun ....