ÖZNUR YILMAZ

Çok eski tarihlerde, felsefenin tozunu attıran filozoflardan inciler…

Aristo: İnsan düşünen bir hayvandır.

Konfüçyüs: İnsan öğrenen bir hayvandır.

Sofistler: İnsan kazanan bir hayvandır.

Septikler: İnsan şüpheci bir hayvandır.

Heraklitos: İnsan tartışan bir hayvandır.

John Lacke: İnsan deneyen bir hayvandır.

J. Dewey: İnsan çıkarını düşünen bir hayvandır.

Kanımca; bu ifadelerin her biri insanı tanımlamaktan uzak.

Bu zatların, insanı hayvan teşbihi ile tanımlamaya çalışmaları, kontrol altına alınmamış, terbiye edilmemiş insan nefsi için kısmen isabetli olabilir. Ancak; eşref-i mahlukat olan insanı tanımlamak, insan ruhunu ve kalbi hazinelerini bilmekten geçer.

Günümüzde insanlık, maalesef yaratılışına bahşedilen hazineleri birer birer yollarda düşürüp kaybetmekte. Ev sahibi dünyamız da; bu duruma çok içerlemekte.

Sınırsız bir uzay boşluğunda dönen ev sahibi küre, misafirlerinden elbette bir şeyler beklemekte. Öyle ya… Döne döne günleri, geceleri, mevsimleri önümüze servis etmekte. Üstelik milyarlarca insanın ağırlığını omuzlarında hissetmekte.

Özünden uzaklaşan insanoğlu için, her sabah güneşi doğururken biraz daha acı çekmekte. Kendi elleriyle kendini  boğazlayan insanlığı gördükçe; nasıl da üzülmekte.

ACİLEN…. İNSAN OLMAK SORUMLULUĞU İLE;

Aristo’ya: Sadece kendimizi değil, başkalarını da düşündüğümüzü,

Konfüçyus’a: Hakkın, hakikatin sırrına ermeye çalıştığımızı,

Sofistlere: Bileğimizin gücüyle helal kazandığımızı,

Septiklere: Şüphelerden hakikate erişen ve emin olan bir kalbimizin olduğunu,

Heraklito’a: Yıkıcı değil, yapıcı tartışabildiğimizi,

John Lacke’e: İnsanlığa hizmeti amaçladığımızı,

J. Dewey’e: Çıkarlarımızın değil, hak ettiğimiz kazanımların peşinde olduğumuzu ispat etmeliyiz.

İnsanlık, bir an önce içsel bir yolculuğa çıkmalı. Yollarda düşürdüğü, kaybettiği hazineleri bulmalı.

Bu misafirhaneden, yalanı, dolanı, iftirayı, haramı, ihaneti, aldatmayı, riyayı, bencilliği, ortalığa döküp saçtıklarını temizlemeli.

Dünyamızın beklentisi……..

Misafirlerinin, eşref-i mahlukat elbisesi giymesi.

Olur ya,

Sabrı tükendi, ümidi de bitti mi,

Bizi kapı dışarı çıkarması an meselesi.

Yani; çok da haklı değil mi koparırsa,

 KIYAMETİ…