DR SİNE ARAS AKTEN

Bugün toplumlarımız, evrensel bir algofobi ile karakterizedir: yaygınlaşmış acı korkusu sarmıştır dört bir yanı… Korkuyoruz. Acı çekmekten…

Tüm acı verici durumlardan kaçınmaya çalışıyoruz - hatta aşk acısı bile şüpheyle karşılıyoruz. Bu algofobi topluma da yayılmakta: acı verici tartışmalara neden olabilecek çatışma ve tartışmalara giderek daha azalmaya başlıyor…

Ya da şiddet bu duyarsızlıkta artıyor…

Politika da nasibini alıyor; politika, acı verebilecek radikal reformları uygulayamayan, bu yüzden hep aynı şeyi aldığımız palyatif bir politika haline geldi. İdare ederek sessizleştiren…

Koronavirüs pandemisiyle karşı karşıya kalan palyatif toplum, bir hayatta kalma toplumuna dönüşmeye başladı. Ölmek istemiyoruz. Ama yaşamayı da bilmiyoruz. Ya da… Ve yaşam hayatta kalma haline geldikçe, ölüm korkusunuz da o kadar büyüdü; pandemi, dikkatlice bastırdığımız ve kenara koyduğumuz ölümü tekrar görünür hale getirdi.

Korkuyoruz. Ölmekten… Hem de çok! Hiç olmadığı kadar…

Her yerde, her maliyete rağmen yaşamın uzatılması, tek istenen şey. Byung-Chul Han, Kore doğumlu bir Felsefe ve Kültürel Çalışmalar Profesörü ‘Palyatif Toplum’ kitabında; ‘Ölmek için çok canlıyız ve yaşamıyoruz. Hayatta kalma üzerindeki aşırı endişemiz, sadece çoğalan bu ölümsüz varlık olan virüsle ortak olduğumuzdur, bu da gerçekte yaşamadan çoğalmaktır." Diyerek, aslında damlacık gibi havada asılı kalan virüse benzerliğimizi ortaya koymuştu. Epey düşünerek okumuştum. Hastane içinde ağrı tedavisi detayları ve ağrıya olan dayanıklılık eşiğinin düşmesi…

Hastanın ağrısız kalma isteği ile memnuniyetinin denk düşürdüğümüz kalite raporlarımız… İstemiyoruz , reddediyoruz ve acı çekmenin gerekli olmadığını düşünüyoruz. Ateş istememek gibi ağrı da artık skalası olan ve bazen sadece suistimal edilen bir olgu…

Zombi olmayı bile göze alacak kadar uyuşturulmayı istemek… Ruh morlukları için… Ne yerdeyiz ne gökte… Yaşamak dediğimiz şeyin acı vermesi, ve acıdan kaçma eğilimi bizi mutant hale çevirmeye ve değerleri aşındırmaya devam etmekte…

Belki koronavirüs pandemisi gündemde değil ama ruhlarımız çoktan bulaş etkilerini gösteriyor… Aşısı da yok gibi…