NAZİFE YILMAZ

Yine her zamanki gibi akşam oldu .
Yine yalnızım, mutsuz, bitkin bir haldeyim.  
Telefonu aldım elime arkadaşımı aradım. Konuşmaya  ihtiyacım varmış, çene yaptım biraz. Sen güçlüsün atlatırsın... Bana aldırma dedi. Hep başkalarını dinledim. Kendimi anlatamamışım. 
Bugün de yalnızım, öyle mutsuzum ki anlatsam karşımda anlayan yok, ağlasam gözyaşımı gören yok. Çünkü ben yalnızım. Evet be yalnızım, mutsuzum, bu bir itirafmı, yoksa bu bir isyan mı? Anlamaya çalışıyorum. Evet nasıl anlıyorsan, ne sayarsan say ama yalnızım ve mutsuzum.
Yaşadığım yere bakıyorum etrafımda maske takmış bir sürü insan var. Mutluluktan uçuyorlar. Sanki maskeli balodalar.
O hallerini görünce isyan ediyorum. Neden  yalnızım diyorum. Sonra kendimi biraz daha dinlediğimde iyi ki yalnızım diyorum. 
Bakarken onların haline onlar mutluymuşlar, mutsuz olan benmişim!
Yola çıkmak istiyorum. Gitmek istiyorum, karanlıkta kaybolmak istiyorum. Ama cesaret edemiyorum.Hiç karanlıkta yürümedim ki hadi kalk dene diyorum. İçimde ki ses sen bunu yapamazsın diyor. O bile bana müdahale ediyor. Bu yüzden yalnızım, umutsuzum, çaresizim.

Gökyüzüne bakarken, yalnızlığımı düşünürken, havada uçan bir sürü kuş görüyorum. Bunlar da yalnız! Ama bunlar gece uçabiliyorlar, ben niye, neden gece çıkamıyorum düşünceleri geçiyor içimden.
Yalnızım, korkağım, ürkegim bu yüzden hep yalnızlığa mahkumum.
Sana imreniyoruz diyenler var. Gel de beni dinle dediğimde, of geçmişe mazi derler diyorlar. Takılma oralar da gelir geçer deyip dinlemeye bile gerek duymuyorlar.  Anlamıyorlar, o anda içimden kahkaha atmak gülmek istedim. 
Sen daha kendine çare bulamamışsın beni nasıl dinleyeceksin deyip geçtim gittim...!